علی علیه السلام ، استاد عرفان/ناصح گلستانی

علی باشد در این دنیا و آن دنیا، میزانم

بنام حیدر کرار؛ آری عنبر افشام

بنام او ز جا بر خاستم در کودکی؛ آری !

چو نامش می برم خیل ملک گردندمهمانم

درین گلشن سرا با نام حیدر نغمه می سازم

و تنها یا علی می گویم و خندانِ خندانم

بلاغت و امدار حضرت مولا علی باشد

خدا را شاکرم؛ باشد علی استادِ عرفانم

یتیمی در میان کوچه ی کوفه چنین می گفت:

علی با دست خود می داد برمن لقمه نانم

صدایی می رسد از مسجد کوفه هنوز؛ آری

قسم به خالق کعبه که من از رستگارانم*

به محشر غم ندارم "ناصحا" زیرا علی دارم

چو هستم با علی، آتش نمی گیرد، گریبانم

بفریادم بِرَس یا مرتضی در وقت جان کَندن

به بالینم در آ ؛ یک لحظه ای ای شاه و سلطانم

احمدرضا احمدی"ناصح گلستانی" ۱۴۰۳/۱/۱۹

پاورقی *:ابن قتیبه دینوردی می گوید:

امام علی (ع) پس از آنکه در سحر ۱۹ رمضان سال ۴۰ هجری قمری شمشیر زهرآلود ابن ملجم فرق مبارکش را شکافت، فرمود: فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه یعنی به پروردگار کعبه سوگند، رستگار شدم. لینک دیوان ناصح گلستانی https://eitaa.com/joinchat/172163488C10de957c6d